به گزارش پایگاه خبری کافه ستاره، از ابتدای دهه ۸۰، بر تعداد شبکههای ماهوارهای فارسیزبان اضافه شد؛ شبکههایی که حالا خوراکهای دیگری به مخاطبان خود در ایران میدادند.
آنها با ورود مستقیم در نمایش فیلمهای سینمایی، خلأ این بخش را برای خانوادههای ایرانی پر کردند و به آنها عادت دادند که بتوانند فیلمهای محبوب خود را بدون خرید نسخه فیزیکی آنها از ماهواره تماشا کنند.
با شروع دهه ۹۰ که شبکه نمایش خانگی به تولید اثر پرداخت، بر تعداد سریالهای ایرانی نیز افزوده شد. ضمن آنکه گسترش شبکههای مجازی، این امکان را به صاحبان شبکههای فارسیزبان میداد تا خوراک خود را بدون خرید نسخه فیزیکی آن کارها، به راحتی از این کانالها تهیه کرده و بنابراین بهسادگی، آنتن خود را پر کنند.
آنها البته کار چندانی ندارند و تمام کار شبکهشان روی دوش سه تا پنج نفری است که استخدام کردهاند. یک یا دو نفر مسئولیت امور سختافزاری و نرمافزاری شبکه را برعهده دارند. یک نفر هم امور فضای مجازی شبکه را برعهده داشته و یک نفر هم مسئول دانلود زودهنگام محتواهای ایرانی برای پخش در شبکه است.
یک فرد ناظر هم هست که وظیفه سرتیم را برعهده داشته و در ضمن، کنداکتور روزانه را میچیند. در اغلب این موارد، مدیر شبکه، بدون آنکه سمت خود را برای صاحبان کالاها تعریف کند، مستقیما امور مربوط به آگهی و بخش بازرگانی را در دست میگیرد.
کار به اندازهای برای صاحبان بسیاری از این شبکهها بیخرج از آب درمیآید که آنها تنها در قبال دریافت ضمانتنامههایی چون چک و سفته از همین چند کارمند خود، بدون آنکه دفتری اجاره کنند، از این تعداد افراد میخواهند که بهصورت دورکاری و درحالیکه در منازلشان به سر میبرند، امور مربوط به شبکه را پوشش دهند.
این حقیقت با تصور بسیاری از مردم که گمان میکنند صاحبان این شبکهها در کشورهای خارجی، استودیوها و دفاتر شیک و مجلل دارند، در تضاد است.
این افراد عموما از استطاعت چندانی برخوردار نبودند و تصمیم گرفتند با پول وام یا مقداری پول که نمیشد کسبوکار چندانی به راه بیندازند، به تاسیس شبکه روی آورده و اینچنین به سرمایههای خوبی دست یابند.
درآمد هنگفت ماهانه شبکه های ماهواره ای داخل ایران
افرادی تحتعنوان بازاریاب، خوراک تبلیغاتی شبکههای ماهوارهای را داخل ایران تامین میکنند. آنها برای رزرو تبلیغات یکماهه شبکههای ماهوارهای فارسیزبان پرمخاطب که به تعداد انگشتان یک دست هم نیستند، چیزی حدود ۱۵۰ هزار دلار میگیرند که با دلار ۲۷هزار تومانی، چیزی حدود چهار میلیارد تومان میشود.
این رقم برای شبکههای درجههای دو و سه که به جز همان ۴، ۵ شبکه درجه یک، شامل مابقی شبکههای فارسیزبان میشود، چیزی بین ۱۰ تا ۵۰هزار دلار طلب میکنند که به پول ما چیزی حدود ۲۷۰ میلیون تا یکمیلیارد و ۳۰۰ میلیون تومان میشود.