کافه ستاره پاتوق همه ستاره ها
نوشته های مشابه
به گزارش کافه ستاره، یکی از سریال‌هایی که هنوز در خاطره‌ها مانده “میوه ممنوعه” است و علاوه بر علی نصیریان و نقش “حاج یونس”، امیر جعفری و بسیاری از بازیگران دیگر این سریال، بازیگرانی همچون کیانوش گرامی که هنوز هم در کنار دیگر آثارش، نام نقش “هوشنگ” و ماجرای آزادی مشروط را به یاد می‌آورند.
هوشنگ خلافکاری که با حکم عفو مشروط از زندان خلاصی یافته و در دستگاه جلال فتوحی- امیر جعفری- خدمت می‌کند. به باور گرامی، در جامعه امروز ما امثال شخصیت هوشنگ به وفور یافت می‌شود؛ کسانی که بالفطره آدم‌های بدی نیستند اما از آنجا که معلم و مربی درستی نداشته‌اند به راه خلاف کشیده شده‌اند.
این بازیگر از لحظه لحظه حضور در سریال “میوه ممنوعه” به عنوان خاطره یاد می‌کند و همبازی شدن با امیر جعفری و علی نصیریان را از شانس‌های دوران بازیگری‌اش می‌داند. آن‌گونه که گرامی می‌گوید بازی در سریال “میوه ممنوعه”، حکم سکوی پرتاب را برای او داشته است. گرامی در عین حال اعتقاد دارد با توجه به بازخوردها و واکنش‌هایی که از سوی برخی مخاطبان دیده است ترجیح می‌دهد دیگر در نقش‌های منفی ظاهر نشود و این روزها عمده فعالیت‌هایش را بر بازی در قالب کاراکترهای طنز متمرکز کرده است.
کیانوش گرامی بازیگر قدیمی سینما و تلویزیون در گفت‌وگویی با خبرنگار خبرگزاری تسنیم به تجربه بازی در این سریال و خاطراتش با علی نصیریان و کارگردان و آن روزهای سخت و پیچیده پرداخت؛ او درباره کاراکتر “هوشنگ” گفت: سریال و نقش برای من جالب و جذاب بودند اما افتخار می‌کردم با بازیگران کاربلد و شاخص و صاحب‌نامی همچون استاد نصیریان همبازی شده‌ام. با حسن فتحی هم بچه محلیم؛ کارگردانی که یک مدیریت پنهان در کارهایش دارد که من کمتر در کارگردانی دیده‌ام. جالب است برای ایجاد باورپذیری در کاراکتر، آقای فتحی بعضی از بچه محل‌هایمان را برایم مثال زد که شبیه آنها نباشم.
وقتی از گرامی پرسیدیم که خاطره جالبی از بازی در سریال “میوه ممنوعه” بگوید، تأکید کرد: لحظه به لحظه این سریال خاطره است. ما شرکتی را اجاره کردیم به عنوان محل کار حاج یونس فتوحی. صاحب شرکت چند روز را برای فیلمبرداری تعیین کرد. یادم هست که نزدیک ۴۸ ساعت بی‌وقفه و بدون استراحت آنجا کار کردیم تا سکانس‌های موردنظر را ضبط کنیم. حالا بازیگران می‌رفتند در میان کار یک چرتی هم می‌زدند و دوباره برمی‌گشتند، اما خود آقای فتحی و عوامل پشت دوربین، یکسره بیدار بودند و کار می‌کردند.
وی به تلفن همراه علی نصیریان اشاره کرد و گفت: لذت می‌بردم از شخصیت علی نصیریان. ما قبلاً هم چند فیلم با هم کار کرده بودیم اما خیلی به هم نزدیک نبودیم. استاد نصیریان انسان فوق العاده‌ای است. من در تمام طول فیلمبرداری سریال حتی یکبار دست ایشان تلفن همراه ندیدم. هیچ وقت ندیدم سناریو دستشان باشد و همیشه در خانه تمرین می‌کردند و در صحنه همه تمرکزشان روی کار بود. انسان به شدت منضبط و مرتبی‌اند. همچنین از همکاری با امیر جعفری که بیشتر بازی‌ام با او بود هم بسیار لذت بردم. شاید من قبل از سریال “میوه ممنوعه” برای مدت ۲۰ سال بازی می‌کردم اما حضور در این اثر برایم سکوی پرتابی شد، چرا که بیشتر دیده شدم.
گرامی در پاسخ به این سؤال که چرا سریال‌های رمضانی آن دورانِ تلویزیون هنوز بعد از بازپخش‌های فراوان برای مخاطب دیدنی است، تصریح کرد: چون قصه‌هایشان تکراری نبود؛ همین سریال “میوه ممنوعه” که در آن نقش ایفا کردم داستان عشق یک پیرمرد به دختر جوانی که هم‌سن و سال دخترانش است را به نمایش درآورد. البته دغدغه‌ها و گفتنی‌های بسیار داشت مثلاً نشان می‌داد که عدم توجه زن به شوهرش و احساس کمبود محبت در مردی به آن سن و سال می‌تواند مشکل‌ساز شود. سریال “میوه ممنوعه” در سال ۱۳۸۶ به آقازاده‌هایی هم می‌پرداخت که اصلاً شبیه پدران‌شان نیستند و همین موضوع برای مخاطب جذابیت داشت. این موضوع در آن زمان خیلی خاص بود.
وی درباره انتخاب نقش‌های طنز و ترجیح به کاراکترهای منفی، گفت: الان که بیشتر کارهای طنز می‌کنم؛ یک روز در خیابان پیرزنی مرا دید و شروع کرد به ناله و نفرین. پرسیدم اتفاقی افتاده؟ گفت تو چرا مواد مخدر می‌فروشی و همه را می‌زنی؟! کلی مرا نفرین کرد. دو سه نفر آمدند جلو و سعی کردند توجیهش کنند که این آقا بازیگر است و فیلم بازی می‌کند اما باز هم زیر بار نمی‌رفت و می‌گفت این از قیافه و سبیل‌هایش معلوم است که خلاف می‌کند. دوستانم گفتند چنین واکنش‌هایی به خاطر این است که تو نقشت را خیلی خوب بازی کرده‌ای، اما خودم کمی ناراحت شدم و تصمیم گرفتم بروم به سمت بازی در قالب نقش‌های طنز. احساس کردم شاید با نقش‌های منفی از مردم دور می‌شوم.
گرامی در پاسخ به این سؤال که از انتخاب راه و مسیر بازیگری راضی هستید، افزود: من ناخواسته وارد بازیگری شدم. در خانواده فقیری بزرگ شدم و از کودکی کار می‌کردم. به طور اتفاقی سر صحنه سریال “آتش بدون دود” رفتم و تصادفی بازیگر شدم. اگر بگویم بازیگری چیزی برایم نداشته که شاید ناشکری باشد اما آن چیزی را که باید، به دست نیاورده‌ام. شاید اگر وارد حیطه بازیگری نمی‌شدم به راه دیگری می‌رفتم بلایای زیادی به سرم می‌آمد. بازیگری به نوعی زندگی مرا جمع و جور کرد. با آدم‌های خوبی در این عرصه آشنا شدم، مثلاً برای بیشتر از ۲۰ سال با مسعود کیمیایی همکاری داشتم. با حسن فتحی هم سه فیلم و سریال کارکردم و خیلی چیزها از او آموختم. خدا را شاکرم؛ من از پایین‌ترین سطح شروع کردم و حالا تهیه‌کننده‌ام. با این حال، بازیگری را به هرکاری ترجیح می‌دهم، حتی به تهیه‌کنندگی.
